مطالعات اخیر نشان داده‌اند که ترکیب آسیب‌پذیری ژنتیکی و مواجهه طولانی‌مدت با آلودگی هوا می‌تواند خطر ابتلا به بیماری کووید-۱۹ و شدت آن را افزایش دهد. این تحقیق که توسط محققان چینی و بریتانیایی انجام شد، نشان می‌دهد که هر یک از این عوامل به‌طور مستقل نیز قادرند باعث تسهیل عفونت و تشدید اثرات آن شوند. به‌ویژه، تعامل میان این عوامل می‌تواند مشکلات بهداشتی را در افرادی که در معرض این خطرات قرار دارند، به شدت بدتر کند. در ادامه، به بررسی نتایج این تحقیق و پیامدهای آن خواهیم پرداخت.
نتایج تحقیق و روش های انجام آن
در این مطالعه، محققان از داده‌های ۴۵۸,۳۹۶ شرکت‌کننده در بانک زیستی بریتانیا استفاده کردند که در ابتدای تحقیق هیچ‌گونه ابتلا به کووید-۱۹ نداشتند. هدف این بود که ارتباط بین آسیب‌پذیری ژنتیکی و مواجهه با آلودگی‌های هوا، به‌طور جداگانه و ترکیبی، با ابتلا به SARS-CoV-2 و شدت آن، بررسی شود. همچنین این مطالعه شامل ۱۱۰,۲۱۶ بیمار مبتلا به کووید-۱۹ بود که تاثیر آلودگی هوا بر شدت بیماری آن‌ها نیز ارزیابی گردید. داده‌ها از منابع مختلف از جمله پرسشنامه‌های آنلاین، مصاحبه‌ها، ارزیابی‌های فیزیکی، سوابق بهداشتی الکترونیکی و اطلاعات بهداشتی عمومی کشورهای مختلف جمع‌آوری شده است.
محققان اعلام کردند که طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۱۹، بیش از ۹۰٪ از جمعیت جهانی هنوز در محیط‌هایی زندگی می‌کنند که استانداردهای کیفیت هوا را که توسط WHO تعیین شده‌اند، رعایت نمی‌کنند. این امر می‌تواند اثرات منفی جدی بر سلامت انسان‌ها به‌ویژه در مواجهه با بیماری‌هایی نظیر کووید-۱۹ داشته باشد.
نتایج مبتلایان به کووید-۱۹
در گروه مبتلا به کووید-۱۹، از میان شرکت‌کنندگان، ۵,۹۷۲ نفر بستری و ۱,۱۳۵ نفر فوت کردند. نتایج نشان داد که افرادی که دارای ریسک ژنتیکی بالا و در معرض سطوح بالای آلودگی هوا قرار داشتند، ریسک بستری شدن در بیمارستان را به‌طور قابل توجهی افزایش دادند. به‌طور مثال، ریسک بستری شدن برای ذرات معلق ریز (PM2.5) به میزان ۹۷٪، برای ذرات معلق درشت (PM10) به میزان ۹۰٪، برای دی‌اکسید نیتروژن (NO2) به میزان ۸۶٪ و برای اکسیدهای نیتروژن (NOx) به میزان ۹۰٪ بیشتر از افرادی بود که در معرض خطر ژنتیکی و محیطی کمتری قرار داشتند. علاوه بر این، ریسک مرگ ناشی از کووید-۱۹ در این افراد به میزان ۱۰۴٪ برای PM2.5، ۹۱٪ برای PM10، ۱۰۸٪ برای NO2 و ۱۱۴٪ برای NOx افزایش یافته بود.
تأثیر آلودگی هوا در گروه بدون سابقه ابتلا به کووید
در پیگیری‌های انجام‌شده در گروهی که سابقه ابتلا به کووید-۱۹ نداشتند، ۱۱۰,۲۱۶ مورد ابتلا به این بیماری ثبت شد. همچنین در طول پیگیری‌های بعدی، ۶,۴۹۹ نفر بستری و ۱,۱۳۵ نفر فوت کردند. محققان به این نکته اشاره کردند که مواجهه با آلودگی هوا می‌تواند به‌طور معناداری ریسک ابتلا به کووید-۱۹ را در این گروه افزایش دهد. برای هر افزایش میانکاله‌ای در میزان آلودگی هوا، ریسک بستری شدن در بیمارستان به میزان ۷۵٪ و ریسک مرگ به میزان ۶۸٪ افزایش یافت، به‌ویژه برای مواجهه با ذرات معلق.
مواجهه طولانی مدت با آلودگی هوا و پیامدهای آن
مواجهه طولانی‌مدت با آلودگی هوا تأثیر قابل‌توجهی بر افزایش ریسک ابتلا به کووید-۱۹ و نتایج بد آن دارد. این مطالعه نشان داد که برای هر افزایش میانکاله‌ای در میزان آلودگی، ریسک ابتلا به کووید-۱۹ به میزان ۹۶٪ برای PM2.5 و PM10، ۹۷٪ برای NO2 و ۹۸٪ برای NOx افزایش یافت. این یافته‌ها اهمیت توجه به کیفیت هوا به‌ویژه در دوران پاندمی را بیشتر می‌کند.
محققان همچنین دریافتند که ریسک نتایج شدید کووید-۱۹ در غلظت‌های پایین آلودگی به سرعت افزایش می‌یابد و در غلظت‌های بالاتر، روند افزایش ریسک به‌طور جزئی ثابت می‌شود. این امر نشان‌دهنده این است که حتی غلظت‌های پایین آلودگی هوا می‌تواند تأثیر منفی زیادی بر نتایج بیماری داشته باشد.
نتیجه گیری
این مطالعه نشان می‌دهد که آلودگی هوا با آسیب‌پذیری ژنتیکی میزبان به‌طور ترکیبی و مضاعفی تعامل دارد و در نتیجه بر شدت بیماری کووید-۱۹ تأثیر می‌گذارد. این یافته‌ها تأکید بر اهمیت مراقبت‌های بهداشتی و تدابیر پیشگیرانه در برابر آلودگی هوا دارند. استفاده از ماسک و محدود کردن فعالیت‌های بیرون از منزل در دوران‌های آلودگی بالا می‌تواند راهکارهایی مؤثر برای کاهش اثرات منفی این عوامل باشد.
این تحقیق نه تنها بر اهمیت مراقبت از سلامت در دوران بحران کووید-۱۹ تأکید دارد بلکه زمینه‌ساز مطالعات بیشتر در خصوص تعامل ژنتیک و آلودگی هوا در زمینه بیماری‌های تنفسی حاد است. در نهایت، این نتایج می‌تواند به تدوین سیاست‌های بهداشتی مؤثری برای کاهش اثرات آلودگی هوا و تقویت دفاع‌های ژنتیکی بدن در برابر بیماری‌های تنفسی منجر شود.
نظرات کاربران